Verhalen door Carmien Michels
Michels schrijft poëzie, romans en nu dus ook succesvol verhalen. Ik, grijp niet zo gemakkelijk naar verhalenbundels. Te vaak teleurgesteld geweest denk ik. Kleeft niet voldoende aan me. Auteurs die verhalenbundels uitbrengen doorstaan de lakmoesproef van deze lezer meer niet dan wel. Michels bewijst mijn ongelijk. Nog een vooroordeel dat ik moet herzien.
Wie zoekt naar een klassieke spanningsboog in de verhalen van Michels is er aan voor de moeite. Ze besteedt veel meer aandacht aan de tekening van de personages en hun onderlinge relaties. Ze doet dat met verve. In ieder verhaal portretteert Michels direct of indirect een vader. Michels onderzoek naar de vaderrol is het centrale thema van het boek.
De kracht van de verhalen ligt in wat er niet geschreven staat. Je mag even meekijken, maar je hebt het raden naar wat er voorafging of er op volgt. Welke wig is er gedreven tussen de immer zwijgzame vader en Groteva uit het eerste verhaal? Zijn Hannibal en Bowie uit het derde verhaal nagelaten geliefden, of verhouden ze zich eerder als vader en dochter? Op welk moment in zijn leven is Ludo uit het tweede verhaal zijn ruggengraat verloren ? Je weet als lezer weinig maar je blijft geen moment op je honger zitten. Faut le faire.
Ik hou erg veel van de spaarzame maar zorgvuldige manier waarop Michels tijd en ruimte introduceert. Zo komen we in het derde verhaal te weten dat Bowie’s moeder “haar eruit perste op 26 april 1989, de nacht waarop reactor vier ontplofte in Pripjat.” Martine en Jacob hebben een eerste date in Hoffy’s, een koosjer restaurant in Antwerpen. De verhalen hebben dat niet nodig, maar worden er wel levensechter van.
Veel van de gebeurtenissen in de verhalen flirten met de rand van het bestaanbare. Ludo uit het tweede verhaal wordt door zijn dominante dochter langzaamaan uit zijn huis verdreven. Dat gaat behoorlijk ver. Eerst neemt ze zijn slaapkamer in beslag, daarna de badkamer, uiteindelijk neemt ze zijn hele leven over, ze verandert alle sloten, verjaagt hem naar een tent in de tuin, beheert zijn bankrekeningen, hongert hem ei zo na uit, schijnbaar zonder motief, alleen maar omdat het kan. Ludo vindt uiteindelijk troost en onderdak in het kippenhok van de buurvrouw. Dat soort surrealistische overdrijving maakt dat ik af en toe ook luidop moest glimlachen met het boek.
Open de haakjes. Een goede vriendin van me is Michels’ nicht, zij suggereerde me haar eerste twee boeken. Ze nodigde me uit als plus one op de boekvoorstelling van rouwende vaders. Aan haar: veel hulde en liefde. Sluit de haakjes.
Een mooi interview met Carmien Michels kan je hier bekijken:
https://www.npostart.nl/brommer-op-zee/28-11-2021/VPWON_1330444
meer vrolijkheid 
Hi Hans,
Als jonge vader werd ik aangetrokken door de titel van je blogpost omdat ik verwachtte dat je hartverscheurende passages zou neerpennen die me niet anders konden dan, diep te raken.
Na het lezen van jouw lexicaal rijkgevulde tekst – waar ik nota bene jouw aangename stem automatisch de tekst bij hoor voorlezen – werd ik wel wat in het ongewisse gelaten omdat het thema me niet volledig duidelijk was.
Ondanks dat je letterlijk neerpent dat het centrale thema ‘een onderzoek naar de vaderrol’ is, geeft de rest van je blog weinig prijs over hoe dat nu specifiek tot uiting komt in de verhalenbundel. En ik moet zeggen … dat mysterie prikkelt wel.
Verder heb ik door jouw blog ook de weg gevonden naar het programma ‘Brommer op zee’ op het Nederlandse VPRO. Ik kende het niet maar zie er zeker een meerwaarde in om Ruth en Wilfried wat meer te volgen, op televisie of hun online boekenclub, en hun gericht in te zetten in lessen over literatuur of poëzie.
De firma dankt u Hans,
Ief